Matthias: “Vader heeft een psychische aandoening. Ik neem nu bewust even afstand”.
Hij is net klaar met zijn eindexamens. Matthias (17 jaar) is er niet helemaal zeker van, maar hoopt dat hij het heeft gehaald. “Misschien moet ik een herexamen maken”. Of dat zo is, hoort hij over twee weken, tot die tijd heeft hij even wat meer rust. En dat is fijn, want het waren geen gemakkelijke tijden.
Hoewel voor de meeste leerlingen de eindexamens stressvol zijn, zorgde de thuissituatie van Matthias voor extra spanningen. Twee jaar geleden kreeg zijn vader psychische problemen. Eerst had hij een drukke periode, waarin zijn vader wel opgewekt was maar soms ook moeilijk te begrijpen voor Matthias en zijn moeder. ‘Dan kwam hij ineens thuis met een nieuwe fiets voor mij, terwijl ik net een nieuwe fiets had.’
Daarna volgde een zware periode, waarin zijn vader meerdere psychoses had en werd lange tijd depressief. Soms werd hij kort opgenomen, maar als hij weer thuis was, dan ging het niet snel daarna weer mis. ‘Je hebt steeds vertrouwen dat het goed gaat, maar als hij dan weer ziek wordt, is dat vertrouwen in één klap weer weg.’ Samen met zijn moeder droeg Matthias veel zorg over zijn vader. ‘Het is wel lastig dat je je vader, die altijd een stabiele man was, ineens niet meer echt als vaderfiguur ziet.’
Op school vond hij het soms moeilijk om zich te concentreren. Het hielp dat hij het wel vertelde aan zijn mentor. Daardoor was er meer begrip en mocht hij soms zijn opdrachten wat later inleveren. Ook drong zijn mentor aan om te praten met een vertrouwenspersoon op school. ‘Eerst wilde ik dat niet, want ik dacht dat zij mij toch niet echt kon helpen. Maar uiteindelijk besloot ik het toch een kans te geven. Hoewel zij natuurlijk niet direct iets kan oplossen, helpt het al heel erg om even je verhaal te delen.’
‘Gelukkig kan ik er met mijn moeder goed over praten’
Met vrienden vindt Matthias het soms lastiger om over zijn vader te praten. ‘Ik heb het pas na een jaar verteld, en het is voor hen toch ook moeilijk om het echt te begrijpen. Zij gaan daarna weer verder, maar ik kom thuis en zit er nog steeds mee.’ Maar hij probeert zelf positief te blijven. ‘Je moet gewoon niet blijven hangen in verdriet maar proberen om door te gaan.’ Gelukkig kan hij er met zijn moeder wel goed over praten. ‘We zitten in hetzelfde schuitje dus we kunnen elkaar wel echt steunen.’
Toch kan hij zelf soms moeilijk bevatten wat er allemaal is gebeurd. Matthias heeft nog veel vragen voor zijn vader maar gesprekken lopen niet altijd makkelijk. ‘Als ik vraag waarom hij bepaalde dingen heeft gedaan dan praat hij er omheen, dat vind ik heel frustrerend. Ik raak elke keer teleurgesteld als ik bij hem op bezoek ben geweest.’ Matthias heeft daarom bewust wat meer afstand genomen van zijn vader. ‘Het kostte me veel energie, en mijn eindexamens kwamen eraan, dus ik heb besloten even niet meer langs te gaan.’ Nu zijn examens voorbij zijn hoopt hij dat de relatie met zijn vader beter kan worden.
De toekomst
Tot die tijd probeert Matthias ook na te denken over zijn eigen toekomstplannen. Als hij zijn eindexamens heeft gehaald wil hij graag naar Frankrijk om een opleiding te volgen tot canyoning guide. Hij vertelt enthousiast over hoe je als gids mensen meeneemt door de verschillende canyons, waar je zwemmend, klimmend en abseilend doorheen gaat. ‘Het is heel avontuurlijk en iedereen is op vakantie dus in een goede stemming!’
Dit stuk is geschreven door Lena van Dijk